اعتکاف نوشت

ظهر است ، ظهر 13 رجب المرجب  1435 ، روز ولادت مولای متقیان حضرت علی (ع)...

نماز حضرتش را می خوانم نمازی که 4رکعت است به عبارتی دو تا رکعتی است ..

روایت است اگر بخوانی از گناهانت  بیرون می آیی ، چون روزی است که از مادر متولد شده باشی 

بعد از نمازش دعایی دارد ..دعایی که تسبیح ِحضرت است ...

دعا را می خوانم انگار هر کلمه ای که می خوانم  سبک بار می شوم ...

گویا حضرت ، حرفِ دل ِ این روز های ِ مرا میزند ....

من بنده ی تو ام ... آن بنده ای که به کلی بیچاره است ...  عبدٌک َ   عبدٌک َ      لا حیله لَهٌ

 یا رباه عبد ک عبدک لا حیله لی و لا غنی بی نفسی  ...

 پروردگارا

این بنده ، بنده ی توست

هیچ چاره ای برای من نیست و از خود هیچ ندارم  

.

الدهر  الیک فَقُمتُ بین یَدیکَ هذا المَقام

اینک روزگار مرا تنها و غریب به درگاه تو  آورده است است که در پیشگاه  تو حضور ایستاده ام .

.

.

 ای کاش می دانستم پاسخ دعایم را چه خواهی گفت . آیا دعایم اجابت  کرده یا رد میکنی ؟ پس اگر رد میکنی پس وای بر من ..ای وای بر من  یا ویلی ..یا ویلی    ای وای بر بینوایی من ... یا عَولی  ... ای وای بر بینوایی من ...

یا شقوتی  ای وای بر بد بختی من 

یا ذُلی یا ذُلی  ای وای بر ذلت من ...

من با وجود اینکه معصیت تو را کردم  و اَناَ  مع معصیتی لَکَ راجٍ

به لطفت امیدوارم 

فلا تَحُل بینی  و بین ما رَجَوت ُ یا مُتیرحِما  پس بین من و امیدها که به تو دارم جدایی  ای مهربان

____________________________________

 خدایا من  ، همین من ساده ...باور کن برای یک بار ایستادن هزار هزار بار فرو افتاده ام

ببین دست هایم خالیست ..ببین اشک هایم سرازیر است

فقط امیدم به توست پس نا امیدم مکن   ای مهربان ترین ِ  مهربانان ...

ای بخشنده ترین ِ بخشندگان ....